Intensieve zorgen

Patiënten op intensieve zorgen hebben vaak een vorm van bewustzijnsvermindering door de zware medicatie die ze krijgen, door verwardheid of door de ziekte zelf. Als gevolg zal de patiënt vaak proberen levensbelangrijke buisjes die in het lichaam ingebracht zijn, te verwijderen. Als de patiënt daardoor een gevaar is voor zijn eigen veiligheid zijn we genoodzaakt de bewegingsvrijheid in te perken met behulp van fixatiemateriaal zoals een buikband, polsbandjes en enkelbandjes.

We streven in het AZ Herentals naar een fixatie-arme omgeving. Alvorens tot het gebruik van vrijheidsbeperkende maatregelen wordt overgegaan, wordt eerst uitgezocht of er duidelijke redenen of oorzaken zijn voor het gedrag van de patiënt en of deze verholpen kunnen worden. Daarna wordt steeds nagegaan of er alternatieven zijn voor fixatie. Dit kan gaan om het wegnemen van prikkels, meer structuur geven aan de patiënt, het aanbieden van aangepaste hulpmiddelen enz.

Een beslissing tot fixatie wordt steeds in overleg genomen tussen de arts en de verpleegkundige. Ook de familie of de wettelijke vertegenwoordiger worden hierbij betrokken. Het fixeren van patiënten wordt enkel overwogen wanneer dit noodzakelijk is voor de lichamelijke veiligheid van de patiënt en/of de zorgverleners. Het kan een maatregel zijn om vallen te voorkomen, bij verwarde, geagiteerde of agressieve patiënten, of als preventie wanneer de kans bestaat dat de patiënt sondes, katheters of de beademing uittrekt. Bij een wilsonbekwame patiënt dient geïnformeerde toestemming verkregen te worden van de wettelijke vertegenwoordiger.

Ondanks de weigering van de vertegenwoordiger om toestemming te geven, is het mogelijk dat arts en verpleegkundige toch tot fixatie moeten overgaan. Dit gebeurt enkel indien zij van oordeel zijn dat door de weigering het leven of de gezondheid van de patiënt ernstig bedreigd wordt.

Fixatie wordt onmiddellijk beëindigd wanneer de toestand van de patiënt dit toelaat.